side effects

Today I payed my six week visit to my hepatitis c-dokter W.
I am past half way the one and a half year medicine cure with interferon and ribavirin, medicines with strong side effects you gradually get to cope with.

I talked with docter W. about my emotional shifts of the last months and mentioned that my friend M. and me definitively put an end to partnership.

The question arose, to what extent the interferon and ribavirin side effects contributed to a mental and physical mind set, which from my point had furthered this process of increasing alienation between us. Anyway it is a proven phenomenon: the interferon treatment causes a considerable decrease of libido, a dislike of physical touch (see f.e. Hepzibah Kousbroek, “De onzichtbare vijand” – the invisible enemy - about her hep-c story) and an increase in emotional instability, a proneness to depression.
No doubt all these thing played a role, but to what extent remains the question. Of course it is not the cause of our breaking up. But it was one of the factors in a larger context. Anyway I didn't bring up the subject too often with M., sometimes alluding to it casually (probably hoping she would catch the hint). A kind of pride withholding me. (For the Enneagram specialists: on top of it I am a typical Enneatype 5).

And she seemed often almost to forget about my condition and the limitations implicated in it.

It is a kind of disease which makes it difficult to share your experiences for that matter. From the outside you look and seem to act perfectly normal, but within you are troubled by an array of physical and psychological draw backs. For me it is hard to share my struggles and to ask for support.

For more about hepatitis c and my experiences,
go to my diary

June 22

loneliness II

Woke up with a feeling of centeredness and solidity.
In the course of the day the shrill pain halfway heart and diafragma awakened again like a budding dark flower, a hole in the form of a question mark burning softly and leaping at my brains, which focussed again on my lost friend. And lo, when I, lying in the hot sun on the nudist meadow near the lake, turned from back to belly, I spotted her some meters from me.
Not mere accidental, 'cause this meadow is a favorite spot of both of us on hot summer days like this one.
She kept a friendly though resolute distance from me, literallly and relationally when I parted and for a moment sat down with her and tried my best to bring it to her in the most prudent words I could find at the moment that I longed for a new approach between us.
On the way home all kind of feelings leapt at me: some measure of good feeling I didn't hide as I often do. Some desperation about my impatience and bad timing. And some questioning myself: why am I so obsessed suddenly? Am I really wanting her or am I busy trying to satisfy some need for a new episode in my personal drama? Can't I actually accept that it's really over between us and that probably she is in love with someone else in the first place?
I need badly some calm and clarity in heart and mind.
June 19 '05

loneliness

When I awoke a thin and shrill pain in the midst of my chest made itself felt. Not a pain of the flesh, a rustling but sharp feeling of ungauged lack that went in waves. It couldn't be denied though at first my mind tried its best with a cavalcade of musings and images and endeavours for a solution. Just to feel it and embrace it, my God...
At the bottom is such an immense protest, such an urgent demand that it stops immediately!
But this place, half way my heart and my solar plexus, wants to sing its shrill song, never ending throughout my life as it seems now.
M., come and save me! are repeating words interwoven in the texture of its subtle adagio. But all my friends and other felow men are busy being absorbed in their own play of life.
I feel so utterly abandoned.
Outside a clear blue sky is extended above a sunny day, ready to receive playing and relaxing people.
Yesterday Ben married officially his Gudrun at the town hall.
As a counterpoint to my story of loneliness I include below a picture of happy Ben and Gudrun and his little Yara on the landing of the town hall. June 18

Parasja van de week: Naso, de priesterzegen .

Als jongetje van zo'n jaar of twaalf ging ik naar de kerk, de protestante kerk waarbij mijn vader zich had aangesloten. Ik herinner mij van die diensten vooral hoe lang ze duurden.
Het eerste dat ik deed bij binnenkomst van de hoge bakstenen ruimte was kijken naar het psalmen- en gezangenbord, hoeveel stond erop, hoeveel lange verzen moesten wij doorwerken. Vervolgens schaamde ik mij altijd een beetje over mijn vader, over hoe hard hij meezong met het traag zich voortslepend gezang van de gemeente. En dan de langdurige preek van de dominee; naarmate hij vorderde met zijn preek probeerde ik verlangend aan de intonatie van zijn zinnen af te leiden of hij aan het eind van zijn betoog was gekomen.
De dominee zond zijn kudde tenslotte naar huis met een zegenspreuk die hij met geheven handen uitsprak. Die maakte toen op een of andere manier enige indruk, ik was toch gevoelig voor de schoonheid en verhevenheid van die woorden.
Het was de priesterzegen uit de parasja Naso, die ook in de protestante kerk door de voorgangers wordt gebruikt.

Hij staat daar wat plotseling tussen alle ingewikkelde voorschriften over de al dan niet overspelige vrouw (de z.g. Sota) – middeleeuws aandoende bepalingen, waar wel mystieke uitleggingen voor zijn gegeven – , het nazireeërschap – een soort monnikengelofte die ook wel associaties oproepen met een kuur voor alcoholverslaving - , en die lange opsomming van de gebrachte inwijdingsoffers voor de tabernakel.

Opeens staan daar die schone woorden, die al duizenden jaren worden uitgesproken en vast wel nog duizenden jaren zullen meegaan:
'Zo moeten jullie (Aharon en zijn zonen) de kinderen van Israël zegen door te zeggen:

“De Eeuwige zal u zegenen en behoeden. De Eeuwige moge Zijn gelaat over doen lichten en u Zijn gunst verlenen. De Eeuwige moge Zijn gelaat naar u opgeheven houden en u vrede geven”. Zij zullen Mijn naam op de kinderen van Israël leggen en Ik zal hen zegenen.' (Bemidbar 6, 23-27).

Oude wijzen vroegen zich wie er nu zegent: zijn het de priesters of is het de Eeuwige zelf?
De meeste commentatoren komen tot de logisch aandoende conclusie, dat het de Eeuwige is die zegent maar Hij gebruikt de priesters als medium. De gemeente roept de zegen van de Eeuwige af door middel van het vocale instrument van de priesters (zo ongeveer Hirsch, geciteerd bij
Nechama Leibowitz).
Zoals in het algemeen de Eeuwige de samenwerking met de mens nodig heeft.

De commentatoren geven ook betekenis aan de volgorde van de respectievelijke ‘zegenzinnen'. Nechama Leibowitz noemt er een paar (heel kort samengevat):
De Eeuwige zal u zegenen: slaat op (materieel) succes
en u behoeden: om gespaard te blijven voor rovers, diefstal e.d. en niet af te dwalen van het juiste pad b.v. in zaken en Tora-studie.
gunst geven: meer in spiritueel opzicht.
Zijn gelaat naar u opgeheven houden en u vrede geven: dit is de climax, vrede is een preconditie voor alles.
Nechama Leibowitz signaleert een opklimmende orde en toenemende stuwing in de reeks zegeningen: materieel, dan spiritueel en de combinatie van deze twee elementen in de vrede. Dat komt tot uiting in taal en ritme. De eerste zin (in het Hebreeuws) bestaat uit drie woorden, de tweede uit vijf en de derde uit zeven.

Voor mij hebben alle drie zinnen zowel een individuele als gemeenschapskant en zowel een materiele ‘buitenkant' als een spirituele ‘binnenkant'.
Ze hebben een onvergelijkelijke en onvergankelijke poëzie en kracht.
Het is in mijn beleving het hoogtepunt van de dienst, als ze worden ze uitgesproken.
”Ja-eer panav Adonaj eleicha”, korter en intenser kan het niet. Je kan het eigenlijk niet goed vertalen. De dominee zei altijd, conform de vertaling van het Nederlands Bijbelgenootschap van 1951: “De HERE doe zijn aangezicht over u lichten”. In de recente nieuwe bijbelvertaling staat: “moge de HEER het licht van zijn gelaat over u doen schijnen”. Dat vind ik toch minder. “De Eeuwige zal u Zijn stralend gelaat toewenden” uit de in liberaaljoodse kring gebruikte vertaling van Jitschak Dasberg haalt het ook niet echt.
Laat de echte dichter-vertaler nog opstaan.

juni 10 '05

PMV

May 29
This afternoon the board of the Center PMV convened for the last time. It was more an informal gathering on the terrace of restaurant the 'Wolfsberg' ('Wolfe Mountain') with its beautiful view over the border lands between Holland and Germany near Nymegen. What for heavens sake is the center PMV? PMV stands for 'Pro Mundi Vita', latin for 'on behalf of the life of the world'. Now you still don't know nothing.
The center PMV was a kind of small super market for all kinds of courses in personal or spiritual growth, lectures, workshops. It developed out of a local Roman Catholic emancipatory movement after the Second Vatican Coucil, and turned into a non-denominational center where in the seventies, eighties and nineties of the past century the Nymegen citizens could explore the new field of all kinds of spiritual directions offered to a more and more secularized world.
Much idealism in running the center was in the game and many voluntaries gave their best. But giving a solid economical foundation was not the strong point. As time went by the 'Zeitgeist' and its orientation were changing.
Economical changes made the municipal policies economize on grants up till then given to the centers like the PMV.
Circumstances grew more and more unfavorable for surviving. Eventually there were no longer terms to keep the PMV center alive.
One and a half year ago we stopped all activities and had to dismiss the personnel And a month ago we finally dissolved the juridical foundation.
So on this sunny afternoon in May we had a lively conversation about all kind of topics with a hardly spoken undertone of melancholy about past times and the often emotional history of ups and downs the PMV centre went through during its eventful and stirring history.
I myself joined as a voluntary in 1996. From 1998 till the end of 2001 I chose the kind of courses and workshops and composed the program booklet published twice a year.
From may 2003 I joined the board, which eventually had to decide about dissolving this valued part of the Nymegen social world. The last euro's we spent on coffee, rolls and salad. We spoke about health, cars,restaurants in Nymegen and God, especially Intelligent Design (which yes or no had brought us together on green slopes of the village of Groesbeek).
Below the board on the terrace: left to right:
Good Luck, John Bank, master Wimmel, Reb Rob, Peter Koyoga and Penny Rose.

May 29

mei 2

een oude liefde
Toen ik haar laatst na jaren weer zag in de het café van De Vereeniging in Nijmegen - waar haar man een concert dirigeerde - viel het me op hoe onveranderd ze is in vergelijking met die eerste helft van de tachtiger jaren, toen wij een paar jaar met elkaar gingen.
Goed, een nauwkeurig beschouwer zal hier en daar een rimpeltje ontdekken of een molligheidje, maar im groszen Ganzen heeft ze nog dezelfde uitstraling en dezelfde stijl, de wat Slavische jukbeenderen, de amandelvormige iets-donkerder-dan-cognac ogen, die weerbarstig dunne haren, die haar altijd tot korte coupes hebben genoopt, de zo veelbelovende fluister in haar diepe alt en dan haar stijl: natuurlijk de opvallende hoofddeksels, vaak op de dertigerjaren vliegeniers cap geinspireerd (had je in je vorige leven iets met Charles Lindbergh?), maar nu was het bij de ontmoeting in De Vereeeniging als ik het me goed herinner een flamboyant rood omhoogstekende baret; en ook jurken en schoenen verraden altijd dat overal herkenbare, onvergelijkelijke stempel van haar eigenzinnige mode-interpretatie.

En dat is het opvallende: die stijl van haar uit de tachtiger jaren is ook in essentie nog steeds haar stijl en hij blijkt niet te verouderen, hij blijkt bestand tegen alle trends, hypes en doorstaat met glans alle leeftijdgebondenheid, die mode zo vaak aankleeft.

Maar toch is het meest in mijn herinnering blijven hangen dat eenvoudige setje uit 1981: een horizontaal zwart wit gestreept truitje met daaronder een geplisseerd kort rokje van zwart of donkergrijs plastic-achtig materiaal en aan de voeten roze pumps, zo stond ze daar dan als ik de deur opendeed van die wat wrakkige achterbouw, ooit een bakkerij, waarvan ik de meelzolder bewoonbaar had gemaakt. Laatst bladerde ik in oude papieren en kwam wat poëzie tegen die ze mij toen heeft ontlokt. Twee verzen ervan – die ik ook nu zo gek nog niet vind – gingen en gaan trouwens nog steeds zo:

Besta je echt?
Ongerust spoor ik je sporen op:
de stof die je vingers dwongen tot jas,
de krullen die je pende tot letters,
scherven chemisch papier
die eens je beeld hebben ontvangen.
Wankele bewijzen tot nader order.

Gesteld dat je bestaat,
Dan weegt nu je zwaarte op Afrikaanse grond.
Miljoenen leven tussen ons in.
Onze onvertelde gebeurtenissen hopen zich op,
verdringen zich voor een plek in de beraamde bloemlezing.

Zal je hier ooit nog neerstrijken
om mijn ongeloof aan de kaak te stellen?

-------------------------------------------------------

Ik mis je
maar je afwezigheid is een belofte.
Je laat een leegte maar ik ben toch vol.

De holte van je oksel,
de boog van je rug,
de lenigheid van je lijn,
de sprank van je ogen
hebben mij getekend.

De vogel in je keel,
het plezier in je stem,
de puzzel in je voorhoofd,
je fluister van pijn
hebben mij verhaald.

Je telt mijn dagen.