The backside says: December 15, 1926. mother Esther with on het lap Andries ( Deetje) and behind her Hetty

Hetty with behind her her aunt Annie (sister to Caroline Cassuto-Winkel) and Annie's son Dee (also a Dee, nicknamed "grote Dee, Big Dee").
The backside says: Haarlem,
September '32, picture taken at the Raamsingel before the house near the water

Family Winkel enjoying itself in - as the backside of the pic says - the "Noorderbad", maybe in Zandvoort or Scheveningen.

From left to right: Dee, Jaap, Esther and Hetty, all waving to us from behind the time wall of the 5 years of world war II.

The date is Sunday July 10, 1932

This is the first page of the diary kept by Hetty in hiding. It is a very religious booklet, a sad witness of her hopes and faith and the bond she felt in this frightful period with Ernest. It consists of prayers and contemplations about passages from the Scriptures.
On this first page is written:

Aan mijn eigen trouwe levenskameraad in Jezus Christus
"De Heere zegene en behoede je. De Heere doe Zijn aangezicht over je lichten en zij je genadig.
De Heere verheffe zijn aangezicht over je en geve je Zijn vrede"
English: To my own true comrade in life.
"The Lord bless thee, and keep thee;
The Lord make His face shine upon thee, and be gracious unto thee;
The Lord lift up his countenance upon thee, and give thee His peace"
(some unreadable words, perhaps something like "Altijd de jouwe", for ever yours)

It is the so called "blessing of the priest" (birkat kohanim), mentioned in Numbers 6 24-27,
in which G-d tells Moses that whith these words the priests shall bless the children of Israel.
I remember that the "dominee" (minister) always ended the Protestant service with this blessing, his hands raised.
Now, in shul, I hear the blessing sung by the 'chazzan'(cantor) in Hebrew as a part of the morning prayer, called "Shemoneh Esreh" or "Amida". The poetic and powerful words still touch the heart.


from Ernest Cassutto's book
"The last Jew of Rotterdam":

I had lived through four seasons in hiding. As the summer of 1943 approached, I began to lose count of the number of places where I had sought shelter. It is amazing how quickly one can adapt to circumstances. I hardly remembered a time when I was not on the run. I began to feel like an expert; it was almost as if I had mastered the game. If I could just keep two steps ahead of the Gestapo, perhaps I would make it.
I spent much of my time studying Hebrew and the Bible. I frequently talked to God. I prayed for safety, for the safety of my parents, my brothers and Hetty.
Hetty and I were occasionally able to pass messages to each other through the help of our friends in the underground. One day in spring, I received a package from her. It was her personal diary and her New Testament. She wanted me to see what had taken place in her mind and heart during our separation. In the back of the diary were penned these words.: "Ernest, we must pray for the Germans. They need our prayers so bad1y" (....)
Usually around once a week, I would receive news about the war from an underground worker who would call on people in hiding. One early summer day, while I was hiding in the home of a Salvation Army officer in The Hague, my informant showed up earlier than usual.
"Ernie, I have same bad news. Hetty has been arrested."

from the interview with Ernest younger brother George:
English summary: he relates that she was in hiding with a family in The Hague; a friend of the family was a collaborator to the Nazi's, which they didn't know at the time. Hetty played the role of a non-jewish maid servant. The "friend" suspected she was Jewish and informed the Germans. She was transported to Westerbork and from there to Polen. Georges remembers they heard the message from underground workers and he recalls how shocked they were. Much later they learned that also mother Esther and brother Deetje also had perished. Father Jaap had already passed away before the war.
Dutch: Ik herinner me in juli 1943, toen kwamen ze met het bericht van de arrestatie van mijn nichtje, die verloofd was met mijn broer en ook ondergedoken zat, net als hij. Zij zat ondergedoken in Den Haag bij een gezin waar een huisvriend een NSB-er bleek te zijn, dat wisten ze dus toen nog niet. Ze speelde daar een niet-joodse rol, ze was een soort van dienstmeisje.
De huisvriend verdacht haar ervan dat ze joods was. Die heeft de NSB-ers, de Duitsers of zo gewaarschuwd en toen is mijn nichtje opgepakt, Hetty Winkel heete ze.
Ze werd via Rotterdam naar Westerbork gestuurd.
En dat bericht kwam bij mijn ouders binnen via de ondergrondse, dat herinner ik me heel duidelijk, dat ze dat kwamen vertellen, Leny Visser in dit geval, en dat het een vreselijke schok was voor ons allemaal.
Interviewer: Dat was voor het eerst dat er iemand gedeporteerd was?
Ja, dat wij dat hoorden, want de deportaties van de andere familieleden hebben wij pas later vernomen. Die waren dus te lang thuis gebleven, zijn na ons respectievelijk ondergedoken en verraden of gewoon van huis uit opgepakt met de razzia's.
Maar de eerste die waarvan we iets wisten, was ons nichtje. Later hoorden we dat haar moeder - haar vader was, gelukkig zou je bijna zeggen, nog voor alles overleden - dat haar moeder, Ester Winkel-Querido, haar broer, en haar zoon ook zijn verraden, in de Raadhuisstraat en die hebben dus hun dochter en zusje in Westerbork teruggevonden en ze zijn dus alle drie omgekomen. Maar dat is een van de dingen uit dat jaar bij Spelbos die ik als de dag van gisteren nog voor ogen heb.

another page from Hetty's diary, day 93 and below an English translation made by Ernest:

read also the story of Ernest Cassutto on the Cassutto Memorial pages by his son George;
click on the picture left.
In addition to this I copy a passage from the little autobiography of the reverend Tabaksblatt, that sheds light on the episode of Ernest and Hetty seeking refuge with the Christian congregation in The Hague:

Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak werkte en woonde ik (Tabaksblatt) evenals (Jewish minister) Rottenberg in Den Haag. Het werk hier kreeg zulk een omvang, dat een meelevend echtpaar van de Vereniging "Elim" ons de mogelijkheid schonk om in het jaar 1938 te beginnen met het opzetten van een gebouw waar alle werkzaamheden zouden kunnen plaatsvinden. Dat gebouw werd in de zomer van 1940 in gebruik genomen. Een jaar lang konden wij da! gebouw aan de De Ruijterstraat in Den Haag nog intensief gebruiken. In de zomer van 1941 kwam daaraan een einde. Rottenberg werd door zijn moedig getuigenis tegen de Germaanse barbaren gevangen genomen en via Scheveningen, Amersfoort, Bu- chenwald werd hij in 1942 in Mauthausen vermoord. Ik kreeg in die tijd huiszoeking door enkele SS-ers en hun Nederlandse handlangers, waarbij mij te kennen werd gegeven dat "het Evangelie niet voor de Joden" was en ik met mijn werk moest stoppen. Het gebouw aan de De Ruijterstraat werd in beslag genomen en leeggeplunderd en uit was het! Het einde van een tijdperk in de geschiedenis van de zending onder de Joden in Nederland was gekomen. ..

Het was juist in die dagen dat de Joden in hun nood hulp kwamen zoeken bij de kerk. Ik nam contact op met de Centrale Kerkenraad van de Hervormde gemeente in Den Haag en wijlen Dr. W. J. de Wilde zorgde er voor dat ik een (onbezoldigde ) aanstelling kreeg als hulpprediker bij de Hervormde gemeente, waardoor het mij mogelijk werd gemaakt de hulpzoekende Joden waar nodig was te helpen.

Vele Joden zochten toen een toevlucht bij de kerk om zich tegen de dreigende maatregelen van de Duitse bezetters te beschermen. Verschillende van hen wilden gedoopt worden. Maar dat wees ik beslist van de hand. Het baatte immers niet meer. De bezetters hebben een datum voor "geldige dopen" vastgesteld op 31 december 1940. Wie na die datum gedoopt werd kwam niet meer onder de zgn. "verzachtende" omstandigheden. Maar op aandringen van kerkelijke zijde werd er van de Duitsers gedaan gekregen dat Joden die een zekere band met de kerk onderhielden voorzien konden worden van een "Beweis von Angehorigkeit", waardoor zij voorlopig van deportatie vrijgesteld werden.

page 1. letter Max Oct. 28 1945
page 1a. letter Max Nov. 19/20 1945
page 1b. letters Max December 1945
page 2. letter Ies and Lien Cassuto 1945
page 3. report Puck Cassuto about Pacific war, part 1
page 3b. report Puck Cassuto about Pacific war, part 2
page 3a.first letter Puck Cassuto + Albert v. Zuiden after Pacific war
page 4. George Cassuto Izn.: his memories of WW II; until hiding
page 4a. George Cassuto Izn.: his memories of WW II, first time in hiding
page 4b. George Cassuto Izn.: his memories of WW II, 1943 and 1944
page 4c. George Cassuto Izn.: his memories of WW II, liberation and aftermath
page 4d. George Cassuto Izn.: his memories of WW II, impact on later life
page 5. Hetty Winkel
page 6. Kamp Moentilan
page 7. 1941: Ies Cassuto in het Oranjehotel

back to the family page