This document is a letter written in November 1945 by Ies and Lien Cassuto to their daughter in law Puck (Raymi) Cassuto-van Zuiden, wife of Max Cassuto Izn ,my father, our grandfather/uncle, just after the end of the pacific war. This letter is the first endeavour to make contact after the war, but didn't get to Puck, who with her mother and her son Rob had been liberated from the Japanese camps and was staying at the time in Bandung on the isle of Java. The letter - after many wanderings - eventually was delivered to Max in Calcutta.The letter is in Dutch - written in theso called "old spelling" - and when I have time I may produce an English translation.





pictures of Ies and Lien Cassuto taken just after the war

click for enlargement on the picture

's-Hage 2 nov. '45

Lieve Puckje,                            view the marked cover of this letter ››

Ik schrijf dezen brief in den hoop, dat deze jou, Robbie en je ouders in goeden welstand bereikt. We zijn zoo in zorg om jullie, omdat we tot vandaag nog maar niets van jullie hebben gehoord. Max schrijft ons nu geregeld en hij is ook zoo ongerust, omdat hij maar geen verbinding met Indië krijgen kan. Zijn adres is: M.L.H. Cassutto, Recovered P.O.W. mail centre Bombay India Command. Ik hoop, dat je bij aankomst dezes echter verbinding met Max hebt. Hij verlangt zoo naar jullie en wij ook.

O, als we maar eerst weten dat jullie gezond en wel zijn. Van Bertie van Zuiden, die zijn moeder schreef hoorden we dat je vader G.L.D. gezond was. Dat was een heerlijke tijding, maar van je moeder wist hij ook niets. Dit is de eerste keer dat we naar Indië mogen schrijven per vliegpost en 12 nov. is 't vliegtuig aan, als alles goed gaat. Schrijf wanneer je dezen krijgt.

Wij vieren maken 't goed, hebben veel meegemaakt, maar zijn gered. Wij wonen momenteel bij de fam. van Emden die heel lief voor ons is, maar we hebben een leuke benedenvilla op de Badhuisweg en daar is ook plaats voor jullie als je mocht komen. Onze meubelen zijn grootendeels gespaard dus dat is prachtig. Al die jaren hebben we maar steeds aan jullie gedacht en naar jullie verlangd en toen deze brief kwam dat hij gered was waren we zoo gelukkig! Schrijf dus terug lieve Puckje. En vertel ons alles. Ook van onzen lieven Robbie; zend ook kiekjes als 't kan.

Bosmannen zijn allen wel en de fam. Nash ook. Mijn broer George ook. Hij vroeg of ik hem poste restante Batavia wilde schrijven.
Ernest gaat voor 3 mnd. naar Engeland; hij wordt uitgezonden met een groep studenten, heerlijk hè. En George is nu zoo groot als Max, hij zit in de 3e klas van het gymnasium Laan van Meerdervoort en kan heel goed leeren. Wij zonden Max onze foto's en we hopen, dat jullie die gauw samen zullen kunnen bekijken.

Laatst was Herman, je neef bij ons, hij en Roza maken het goed. Roza is getrouwd met Piet. Wies en Lies komen niet meer bij ons. Ze waren in de oorlogstijd zoo laf! Hun vader is overreden en gedood.

De inboedel van je ouders is heelemaal intact, is dat niet heerlijk? Maar als vader en moeder naar Holland komen kunnen ze natuurlijk bij ons komen. George heeft 2 mooie beren voor Robbie! Wat heerlijk dat Max weer geheel hersteld is. Als de toestand op Java nu maar gauw weer normaal wordt. In zijn brief d.d. 21 Oct. Schreef hij dat hij in 't paleis v.d. viceroy logeerde in Calcutta dat is ingericht als hotel voor ex-krijgsgevangenen. De Hollandsche consul in Calcutta, de heer v. Aken, zou trachten Max en de anderen naar Singapore naar de Hollandsche Headquarters te zenden, het wachten is echter op een bootgelegenheid voor hen. Misschien zijn ze er al, als je dezen brief ontvangt. Kreeg je onze Roode Kruisbrief? Wij hopen toch zoo, dat alles ook met je moeder in orde is.

Ik heb 19 Sept. voor de radio gesproken over 't onderwerp: wij vrouwen en Indië, en ik kreeg veel waardeering, is dat niet leuk?

5 Oct. 1942 verlieten we ons huis in de Danckertsstr. omdat we ons voor de moffen niet meer veilig voelden. We waren al die jaren ondergedoken en hadden het vaak heel moeilijk, maar ontmoetten ook geloovige, lieve menschen, die goed voor ons zorgden. In Jan. 1945 begon de hongerperiode, die heel erg werd, maar nu hebben we weer voedsel genoeg gelukkig. We zijn allen uiterlijk veel ouder geworden, ik grijs en oud, maar iedereen hier in Holland. Je schrikt als je de menschen terugziet.

Den Haag ziet er vreeselijk uit. Het geheele Bezuidenhout van de 1e van de Boschstraat tot en met de Laan van N. Oost Indië is vrijwel geheel een puinhoop en tienduizenden zijn daardoor dakloos. De Valeriusstraat met zijstraat en Stadhouderslaan vanaf de Lubeckstraat zijn afgebroken tot de Aert van der Goesstraat. Daar is nu een dorre grasvlakte. De tram rijdt tot half 7 's avonds maar de straten zijn verlicht en alles gaat met de dag vooruit.

De van Emdens zijn erg lief voor ons. Wim woont in Londen, heeft een goede baan bij de Ned. Regeering, is met 'n Engelsche vrouw getrouwd en heeft 'n schattig dochtertje. Lucie is verloofd met 'n Oostenrijksche jongen. Wim zorgt reusachtig voor zijn ouders. Er is nog veel te vertellen, dat doe ik een volgend keer.
Ons huis op de Badhuisweg moet worden gerestaureerd, dat duurt ± 1 maand. 't Is ongeveer bij het Belgische Park. Nu dag lieve Puckje, God zegene jou en Robbie en geve, dat jullie spoedig in goede omstandigheden zullen mogen zijn, vereenigd met Max en je lieve ouders. Innig gekust en omhelsd door je je liefh. Vader, Moeder (who wrote the letter), Ernest en George.

1 Nov. 1945

Lieve Puck,

Wat verlang ik er naar jou en onze lieve kleinzoon te zien. Geve God, dat jullie behouden zijt en in goede gezondheid. We kijken nog steeds naar de eerste berichten uit. Ook omtrent je moeder weten we nog niets. Vader in een Java-Kamp.
Gelukkig is Max bijna geheel hersteld. Hij snakt naar 't moment, dat hij weer met jou en Robbie herenigd zal zijn.
Al 't nieuws heeft moeder je geschreven, zodat je weet, hoe 't ons in deze vreeschlijken tijd gegaan is. Gelukkig is alle leed geleden. Wat ons ontbreekt is nog te weten dat jij en 't kind veilig zijn en in vrijheid.
We schrijven Max minstens elke week een brief, zoodat hij van alles op de hoogte blijft. Nu, lieve Puck, moge de Heere jou en je kind behoeden en sparen voor je lieve Max en ons. Mogen we ook van Max steeds gunstigen berichten ontvangen. In gedachte gedenkt je je liefhebbende Vader