Hepc

Just a simple call from the doctor: the hepatitis c virus is back.... In May I felt a lot better and healthier then last years and I was really optimistic. The test around 20 february, after three weeks of no medicine, didn´t demonstrate any virus yet. But the test of two weeks ago proofed otherwise. So less then 5 virusses must have multipled themselves unto 100.000 again in these past months. The ALAT has raised tot 220. I need some time really to deal with the latest news.
Perhaps my life span will be a race between my condition and the reseach for new treatments and anew my attention will direct itself to the progress in the devlopment of the protease inhibitors.
More in my Hepc diary.
Sigh, sit down, meditate, shed some tears, ponder on the transience of things.
June 7 '06

Shlomo Bar

In De Melkweg speelde gisteren Shlomo Bar en zijn groep Habrera Hativiet, Ivriet voor De natuurlijke keuze. Het was de zesde juni van de zesde maand van het jaar 2006, dus 06-06-'06, een kwaad getal en de duivel zou deze dag een greep naar de macht doen. De kranten vermeldden allen dat op deze dag duizenden, vooral Christenen, baden om deze satanische invloed af te wenden. Van Shlomo Bar kreeg de duivel geen kans, hij moet onder de opnstuimige roffels, de gepassioneerde snaarakkoorden en de hartstochtelijke zang van Shlomo en zijn groep zijn weggeblazen naar zijn schuilplaats.
Habrera Hativiet, geformeerd in 1977, speelt israèlische fusion muziek, onstaan uit Sefardische, Noordafrikaanse muziek met Iraanse en Indiase invloeden. Met name de Marokkaanse invloed (via de z.g. Andaluz muziek) werkt sterk door.

De grote inspirator is Shlomo Bar, drieenzestigjaar geleden geboren in Rabat, die zegt: `mijn muziek is iets eeuwigs zonder begin of eind. In mijn muziek spelen elementen van gebed, verwondering, verlangen en messianisme`.
Hij begint het optreden met grootse gebaren: de eerste regels van Genesis, hij zingt ze met plechtige pathos, doorspekt met roffels van zijn trommel en ondersteund met wijdse orientaalse akkoorden van gitaren en de santur.
Andere nummers volgen. Vaak beginnen ze langzaam en dan, na een paar ferme klappen op de trommel, slaat de band op hol en
Shlomo Bar juicht, mept op het trommelvel en galmt vanuit het diepst van zijn ziel de teksten, moderne, maar ook veel uit de bijbel, fragmenten uit psalmen, stukken uit de eredienst, in gloedvolle stromen over ons uitgegoten, dit alles in een bedding van obsederende ritmes, indringende pingels van de santur (een soort Perzische citer) , dreunend gezoem van de basgitaar en doffe klappen van de drumspeelster achter Shlomo.
Mijn metgezellin kon het eerst niet zo apprecieren, dat diep doordreunen van de bas en inderdaad stond de audioinstallatie ook niet bepaald zuinig. Assertief als ze is ging ze op weg naar de geluidsman om hem te verzoeken wat te dimmen. Even later kwam ze terug en ik vroeg: gelukt?
Ik heb oordopjes gekregen, zei ze lachend.
Even later besloten we weg te gaan, maar toen sloeg de vlam pas echt in de pan. De mensen - en ook wij - stroomden het middenvlak op, dat werd tot dansvloer. Shlomo Bar en zijn Natuurlijke Keuze sloegen een register hoger aan en de bezieling laaide verder op. Wereldse nummers, Marokkaanse huwelijksfeestmuziek, maar ook het religieuze "Adir Hoe" en " Eli, Eli".
De band gaat als een stoomtrein met de bandleider voorop de locomotief, die nu eens met toenemend gedender tot razende snelheid optrekt, dan weer vertraagt, weer versnelt en dan met veel gesis in de donkere zaal van de Melkweg tot stilstand komt.

op de voorgrond Shlomo Bar (met trommel) en Menasse Sasson op santur

june 7 '06

Een oud virus duikt op

Op 13 maart j.l. hield ds. Mos een preek in zijn Wassenaarse Messiaskerk, die veel beroering veroorzaakte in zowel christelijke als joodse kringen. Zestig jaar na de Tweede wereldoorlog kan je in een optimistische bui en gezien en gehoord de vele stappen die van christelijke zijde zijn gedaan tot verzoening met het Jodendom gaan denken dat anti-judaïsme en antisemitisme verschijnselen zijn die hoewel zeer hardnekkig toch de potentie hebben ooit tot het verleden te gaan behoren.

Maar na lezing van de preek van dominee Mos ga je daar ernstig aan twijfelen. Het lijkt wel of het virus ondanks onderdrukking vanuit dicht onder het oppervlak weer onvervalst opduikt en aan de oppervlakte uitzweet, zoals in deze preek.
In het begin klinkt het nog betrekkelijk onschuldig, als Mos stelt: “Nu hebben we al zestig jaar gelden van professor Miskotte in zijn Bijbels ABC geleerd,dat als het in de bijbel gaat over Joden, dan wordt daarmee niet een land of een volk bedoeld, maar dan gaat het om een bepaalde wijze waarop mensen ‘mens zijn’. Maar wat is dan dat 'mens zijn'?
Al gauw blijkt de ‘Jood in ons’ de mens te zijn, die in zijn eendimensionaliteit zijn dierlijke neigingen volgt en zijn roeping tot heiligheid verwerpt. Bekende stokpaarden van de Christelijke traditie klinken weer tussen de kerkmuren.
De oude opvatting, ik meen al door Augustinus verwoord, klinkt weer door: het bestaan van de joden moet ons herinneren aan de verdoemdheid waarin je leeft, wanneer je de Christus niet als heiland aanvaardt. Impliciet wordt de z.g. substitutieleer, dat het Christendom pas de poort tot ware verlossing biedt en in de plaats treedt van het falend Jodendom, onverhuld beleden.
De oude overtuigingen van eeuwenoud anti-judaisme worden onder een maar al te dun vernisje weer zichtbaar. Het prototype van de Jood als najager van geld en gewin – belichaamd in optima forma door Judas (is gewoon hetzelfde als ‘de jood’) doemt onverbloemd op.
En wat de parochianen in zich zelf als die eendimensionale begerige en dierlijke jood in zich hebben, dat moet uitgeroeid worden.
En dan, als klap op de vuurpijl verkondigt de dominee:

”En wat wij ons nu gaandeweg gaan realiseren, zestig jaar na de Tweede Wereldoorlog is, dat dus Hitler eigenlijk veel beter in de bijbel thuis was dan wij gewoonlijk voor waar willen houden. En dat Hitler deze, op zich bijbelse gedachte, tot z’n uiterste consequentie heeft uitgewerkt. Want Hitler zei: Dan moet de jood ook maar verdwijnen! “ en even verder: “Hitler wilde de jood in ons midden definitief uitdrijven. Dat klinkt misschien heel vreemd, maar hij staat daarmee op bijbelse bodem.
Want de jood in ons leeft aan zijn goddelijke roeping voorbij en hij doet zijn schepper lelijk tekort. “

Ach jee, wat hebben wij die Hitler toch verkeerd begrepen. Hij had gewoon allerlei eerbare en ethische bedoelingen. Hij had het beste met ons voor! Stom dat hij zich beperkt heeft tot die rasechte joden en alle mensen die die zondige jood metaforisch in zich hadden er ook niet bij heeft genomen in de Endlösung.

27 mei 2005

Gisteren was ik bij de opening van het Vertelweekend in Wageningen. De eerste middag, georganiseerd door de vertelkring 'Eva Luna' , was gewijd aan het Jiddische verhaal Hieronder Titi T. met haar verhaal over de domme joden van Chelm die steeds misleid werden door de slimme koopman Simcha.

drie favoriete plekken rond Nijmegen

Waar kan je je in de grote stad nog even helemaal alleen in de grote natuur voelen? Dat kan in Nijmegen, bijvoorbeeld:

De plas bij Weurt

Je rijdt de stad uit richting Beuningen,
langs dat technologisch reuzenkunstwerk van de electriciteitscentrale, langs de artistieke complexiteit van de laad- en loskranen van de rivierhaven, de brug over van het Maas-Waalkanaal en dan meteen rechts de waalbandijk op langs het dorp Weurt en waar na een goede honderd meter het dijkweggetje een bocht maakt ligt een vrij grote plas met veel veld en bosschage eromheen. Zet je auto of fiets aan de kant en ga het klaphek door, over het veld, en dan langs de ruime plas en je bent alleen, goed een enkele medewandelaar met hond kan je tegenkomen, maar de plek is merkwaardig genoeg nog niet ontdekt door de Nijmeegse dagjesmens.

Heide in Heumensoord

Rij de Annastraat af en sla vlak voor je de bebouwde kom verlaat rechtsaf de Scheidingsweg op en duik na zo'n halve kilometer rechtsaf het bos in en ja, dan is het even zoeken langs de paden om te komen bij dit stukje heide.
Eind augustus, begin september begint dit veldje paars te blozen .
Overal zijn dan de rissen minuskule roze tot purperen klokjes aan de heideplanten verschenen.

De plek is vlak bij mijn huis en ik ga er vaak tussendoor even naar toe.
Meestal doe ik een paar oefeningen. Eerst mijn reeksje Chi Kung, mij niet storend aan de enkele wandelaar met hond of kind die even verderop voorbij loopt; daarna leg ik mijn meegenomen handdoek op de grond, doe mijn ademmeditatie en dan lig ik gewoon te liggen, midden op de buik van moeder natuur.

Een Hatertse ven.

Deze ven ligt wat achteraf in het mooie natuurgebied tussen Nijmegen-Zuid (Dukenburg) en Heumen en Overasselt, het gevarieerde en glooiende gebied van de Hatertse vennen. Je gaat de weg uyit Dukenburg naar Overasselt op en bij café-restaurant St. Walrick ga je ergens linksaf een bospad op en na zo'n twee- à driehonderd meter ga rechtsaf een pad op, dat zelden betreden is geweest de laatste tijd want het dreigt overwoekerd te worden en soms moet je de opdringerige doornige braamtakken voorzichtig opzijstrijken om doortocht te hebben, maar dan kom je na vijftig meter opeens bij dit ven, een zeldzaam rustig plekje om je neer te vleien en in de lente ongestoord het spel van de vogels te volgen. Eenden, reigers en ganzenpaartjes, die onophoudelijk bezig zijn met hofmakerijen, die bestaan uit stormachtige achtervolgingen, vredig samen optrekken op het watervlak, plotse uitbarstingen in gegak, dat dan weer luwt, een taal die bestaat uit een onverwacht register aan expressieve nuances.

Het zweefvliegveld bij Malden

Deze foto is genomen vanuit het bos van Heumensoord. Je kijkt op het wijdse veld, waar vooral in het weekend de zweefvliegtuigen omhoogzeilen of omlaagglijden of hoog in de lucht cirkelen als albatrossen.
Op een doordeweekse dag is het stil. Alleen op de hoek van de ingang van het bospad en de weg waaraan even verderop het clubhuis van de zweefvliegclub ligt - buiten het zicht van de foto - ,is vaak een groepje bejaarden aan het verpozen aan de pikniktafels aldaar, druk met elkaar in gesprek in onvervalst Nijmeegs.
In het weekend is het bij die pikniktafels een drukte van belang. Dan staat er de ijscoman met zijn kar, strijken fietsers, joggers en wandelaars neer voor een korte pauze en parkeren auto's, waaruit vaders en moeders hun kinderen laden om ze te vergasten op het verbazend schouwspel van het zweefvlieggebeuren.

10 mei 2006

herdenking 04/05 Nijmegen


Links het beeld van held Jan van Hoof, gemaakt door Marius van Beek.
Internet-encyclopedie Wikipedia vermeldt over Jan van Hoof:
Als lid van de Geheime Dienst Nederland verzamelde hij maandenlang informatie over o.a. de aangebrachte explosieven bij de Waalbrug en de spoorbrug in Nijmegen.
Op 18 september 1944 maakte Van Hoof de explosieven onschadelijk die onder de Waalbrug waren aangebracht door de Duitsers.
Een dag later vertrekt Van Hoof bij hotel Sionshof nabij Heilig Landstichting. Het hotel fungeerde als een verzamelpunt voor geallieerde militairen en oorlogsverslaggevers, waar hij enkele tekeningen van Duitse versterkingen rond de Waalbrug had afgegeven. Vanaf het hotel vertrok hij die middag om een verkenningswagen van de Royal Engineers door de Nijmeegse binnenstad te loodsen. Op de Nieuwe Markt werd de auto echter in brand geschoten. Hoewel Van Hoof het voorval overleeft,
werd hij alsnog opgepakt, mishandeld en en om het leven gebracht.

Ook dit keer weer vind ik dat hij de verkeerde kant op loopt: naar het zuiden, van de Waal en de brug (buiten beeld links) weg
Rechts op de achtergrond kijkt Keizer Trajanus op zijn sokkel nog over zijn oude Romeinse rijksgrens uit.

20 Sept. werd Nijmegen bevrijd.
Bijna 900 burgers kwamen om bij het bombardement van 22 februari 1944
Tussen de 400 en 500 Joden werden weggevoerd en vermoord.
500 mensen kwamen bij andere oorlogshandelingen om het leven.
Nog eens 700 kwamen na 20 sept. 1944 nog om in de maanden tot de bevrijding, Nijmegen bleef aks frontstad bloot staan aan Duitse beschietingen.

De luchtmachtkapel afdeling tuba's en bombardons. Traditiegetrouw speelden ze ook dit keer vooraf aan de twee minuten stilte.

stoere, barse, oude soldaten

lente

1.
onder de rokken
soezen de poezen
schuilen de uilen
vouwen de vrouwen

2.
zie de bloesems van de bomen tuiten
jong en spruitig wast uit kluiten
het meisjesgroen van jonge jurken
en rose pruiken die op stelen hurken

lijzig is de schijn van een vage bries
en mijlenver is 't onzichtbare vlies
van beloofde feesten van alle smaken
gespannen over geduldige daken

hoofs verdekken plezierige dieren
hun kwelling, hun zorg, of de lastige lust
tot zachte beroering of plotse vervoering
hun zwelling tot bloeien wakker kust

3 mei 2006

Vandaag eens wat anders: twee praktisch in 'écriture automatique' geschreven gedichten:

Barok tafereel

Zij woelt en spreidt haar bereidheid
ten toon aan alle vragers
die graag haar benutten en al frutselen
aan de kantkragen van haar barrage

Blote armen ontbloeien en bereiden aangename omarmingen
voor de zoetproevende prijsvechters van stavast
Priemende blikken ontdooien tot boterzacht
ruige knuisten ontstollen tot fluweel
poeslief haperen open lippen tot dubbelgeluste kussen
Vluchten kan niet meer en zuchten overstelpen de geliefde passages.
Bassen en fluiten garneren dwars de klare wijn
die wordt geschonken.
Bonzende harten verlangen naar koele meren
en wijdopen vensters naar rijk uitzicht

Bruikbaar onkruid

Vermooien en schoonpraten kan nog altijd niet verhullen,
dat passende maten verdraaid lastig zijn te vermijden
Botert het niet altijd,
verpozen in dozen is ook niet de oplossing
voor de beleden berooidheid

Een zooi is het, het pak onvervalste hartklachten
Maar intrinsiek vervlochten in de semantiek van het syndroom
is de achtergehouden zachtheid
een klare hemel
de onstuitbaarheid van een bruisende muiterij

Haha lacht de keizer en pleit zijn manschap vrij
Hoho bloost de koning en trekt zijn standbeen bij
Kuis! roept de bruid
Zij! schreit de meid
Uit! fluit de guit
Brei schijt de geit

2 mei 2005

Laat eens weten wat je ervan vindt:

tegelijkertijd

Ik zag op TV Job Cohen een stijlfiguur gebruiken die momenteel bij politici heel gebruikelijk is, maar die hij werkelijk om de haverklap toepast. Misschien heeft hij hem zelfs in ons Nederlands politiek circus ingevoerd. Het is het woord "tegelijkertijd" en je brengt het aldus in de strijd: in het debat werpt de tegenstander een argument op - vaak releveert hij een misstand - . Je erkent zijn argument, bevestigt dat er een misstand is. Je tegenstander knikt dankbaar, hij leunt zowat tevreden achterover. Hij lijkt gescoord te hebben. Maar dan zeg je: "tegelijkertijd" - en dan volgt de uitgenbreide beschrijving van een situatie of operatie, die het gereleveerde argument of de beschreven misstand in een heel ander daglicht plaatst, bijvoorbeeld relativeert, in een ander kader plaatst, waardoor de scherpte aan de aanval of aantasting wordt ontnomen of het argument van de tegenstander zelfs geheel onderuit wordt gehaald.
Zo ontkomt iemand als Job Cohen aan het `ja, maar` effect, de indruk, dat je alleen maar excuses zoekt. Verder heeft de tegenstander (al dan niet terecht) de indruk dat hij gehoord is en is de scherpte bij hem om te scoren afgenomen.
`Is de overlast door Marokkaanse jongetjes niet een groot probleem in Amsterdam West?` Niet: ´ja, maar we doen van alles om het te bestrijden´.
Maar: `Klopt. Het is een groot probleem. Iedere dag voel ik dat´ Korte pauze. `Tegelijkertijd is het corps iedere dag bezig maatregelen te nemen.`
Job Cohen is in deze redeneerwending een meester. Het gaat boven gewone manipulatie of redeneertechniek uit. Ingeweven in deze stijlfiguur zit de filosofische erkenning van dat dingen nu eenmaal naast elkaar kunnen bestaan, elk in zijn onweersprekelijke ´dingelijkheid´. Pas in het kader van de erkenning van het naast elkaar bestaan van situaties, partijen, standpunten kan de juiste maatregel worden gevonden.
In het ´ja, maar´is aanval en verdediging al meteen gegeven.
Misschien moet Job Cohen in zijn spreken wel oppassen dat hij de stijlfiguur niet om de alinea of bij iedere interventie uit de kast haalt, want anders slijt hij te snel
30 april

Le Goût des autres

Erg leuke film, gister gezien op TV.
Typisch Franse film over de mens, de liefde en relaties.
Cultuurbarbaar en fabrieksdirecteur Castella valt op bekende actrice, die single en 40 jaar oud in een impasse zit en aanvankelijk met deze man geen raad weet. Castella's chauffeur en zijn bodyguard hebben ook een driehoeksaffaire mer een barmeisje, die ook kleine hasjdealer is en vriendin is van de actrice. Castella maakt kennis met het acteursmilieu en ruikt aan de culturele kant van het leven en zo ontrolt alles zich verder.
De dialogen en scenes lijken zo uit het leven gegrepen en wie lacht om de onhandigheden in de liefde en de absurde kanten van de verliefdheid lacht om zichzelf. Ik kan me niet herinneren dat deze film in Nederland is geweest.

Uitgekomen in maart 2000
Regie Agnès Jaoui
Met Jean-Pierre Bacri, Anne Alvaro, Gérard Lanvin

[ meer op website Allocine.com ]

29 april '06

een moeilijke plaats uit den talmoed

Mijn zwager vond op de website van het Joods Historisch museum een afbeelding van deze ets/houtsnede, hieronder te zien.

Hij is als volgt gecatalogiseerd:
object: vrije grafiek. Titel: "Een moeilijke plaats uit den talmoed".
vervaardiger: Tilly, Piere Emile. Materiaal: papier. Datering 1878=1900.
plaats Nederland, hoogte 32.4, breedte 48.4
collectie Joods Historisch Museum, collectie Jaap van Velzen.
Mijn zwager kon zich herinneren dat ik een schilderij heb hangen met exact hetzelfde tafereel. Hier is het:

Dit schilderij is afkomstig van mijn grootvader van moederszijde, die dit misschien gekocht heeft op een veiling of ook weer heeft gerfd.
De vraag is natuurlijk: wat was er eerder, de grafiek of het schilderij.
En: is er sprake van dezelfde maker, Piere Emile Tilly.
Het schilderij is in tamelijk slechte staat: vervuild en een amateur heeft er duidelijk in geknoeid.
Ik zal contact opnemen met het Joods Historisch mudeum.

Op onderstaande foto zie je het schilderij hangen boven het bureau.
Op de voorgrond de tafel opgedekt voor de Seider, de joodse feest- en gedenkmaaltijd, die afgelopen woensdagavond (z.g. erev Pesach) bij mij thuis heeft plaatsgevonden

april 15 2006

twee heel verschillende foto's

Ik begin met deze foto van goede vriend B. met daarop in de diepe kleuren van zonsondergang de brug over de Waal.
Vind je toch wel goed, B. ?
Hoe straaljagersporen toch artistiek bijdragen aan deze bijkans sensuele impressie van de brug, die zich hier van een heel andere kant laat zien dan als de nauwe doorgang waar je twee keer per dag in de file staat.

En dan hier een kiekje dat mijn broer opzond: de poes Poelie, reeds sinds lang zaliger nagedachtenis. Mijn vader kreeg hem op zijn verjaardag van een oude huisvriend (Wim van E. weetjewel) zomaar cadeau, in een doos. Omstreeks vijftien jaar lang was hij in het ouderlijk huis de spil van het familieleven.
Poelie was in mijn familie de huisafgod en bliksemafleider voor knuffellusten.
Om haar of hem - ik weet niet eens meer, was het nou een mannetje of een vrouwtje - heen ontstond een hele reeks aparte familiale poezenuitdrukkingen.
Onverstoorbaar liet hij zich alles welgevallen.
Tot hij oud en der dagen zat letterlijk omviel.

Poelie. Alav ha-sjalom

Intussen wordt ik al bijna drie weken vergast op een soort slopende lentemoeheid, gepaard met keelpijn, hoofdpijn en amper zin om iets bij te dragen aan het wel en wee van de wereld.
Ik maak fantasieen om haast lichaamloos te vliegen, reizen te maken als een camera met vleugels en in de donkere kamer een kloppend hart van gezuiverde gevoelens van blijdschap en liefde. En zie ik zit uitgezakt in mijn zitzak door te zakken op een kopje thee voor de buis.
Het tweesporenbeleid van mijn leven.
8 april 2006

Licht

Na lange meditatie is het mij gelukt het licht niet alleen te zien maar ook daadwerkelijk te concentreren tot een lichtpunt. maart 30 2006

Poeriem

In Nederland zijn de Joden voorzover ze iets aan hun religieuze Jodendom doen sterk verdeeld in twee kampen, de zogenaamde "Orthodoxen" en de "Liberalen", een wat bedriegelijke benaming omdat de Liberalen de geloofspraktijk soms serieuzer opvatten dan de orthodoxen. Maar die orthodoxen vinden dan weer dat hoe dan ook zij toch het ware begrip van wat Jodendom is bewaren en dat de Liberalen de plank misslaan met hun vrijzinnige opvattingen; die liberalen zijn qua geloof toch niet "echte Joden".

Het mag dan ook een loffelijk initiatief heten als men die scheidingswanden ziet als menselijk maaksel, ze wat wil verlagen en over de schutting wil kijken.
Een stap daartoe werd afgelopen maandag gezet.
In de 'orthodoxe' sjoel in mijn woonstee werd door de orthodoxen en de liberale .gezamenlijk Poeriem gevierd.
Poeriem is een soort kort Joods Carnaval waar men grappig verkleed luistert naar het verhaal van Mordechai en Ester die - eeuwen voor het begin van de gebruikelijke jaartelling - hun Joodse volk weten te redden van de snode genocideplannen van de Perzische grootvizier Haman.

Verkleed dus...Aanvankelijk me helemaal niet zo jolig voelend en onwennig om verkleed naar sjoel te gaan kocht ik in een feestwinkel op het laatste moment nog een cowboy hoed met boerenzakdoek en thuis had ik nog een leuk kleurig vest.

't Was even wennen aan het gedruis tijdens de lezing van het verhaal.:
de rabbijn lajende (zingzangde) al sjaukelend (het bovenlichaam heen en weer bewegend) de megille ( rol, waarop het Ester-verhaal staat opgetekend)
terwijl rondom hem het een massa kinderen tikkerje of krijgertje speelden rond de bima (podium met spreekgestoelte), verkleed als prinses, pinguin of ijsbeer. De rabbijn was in het chaotisch kinderlawaai, dat af en toe slechts voor één seconde stil gesist werd, volstrekt onverstaanbaar. Ogenschijnlijk geen spoortje kavana (gewijde aandacht) bij de menigte.

Achteraf waren er rijkelijke hapjes in de sociale benedenruimte en een accordeonspeler lokte een paar mensen tot dansen en men bood elkaar een slok wodka aan in kleine glaasjes, wodka van voortreffelijke kwaliteit, zonder twijfel aangeboord door een van de leden van russische signatuur: lechajiem! En natuurlijk werd er druk gesjmoesd (gepraat) met elkaar, waarbij de twee kudden toch (nog) niet echt met elkaar mengden.

De simche (vreugdevol samenzijn) deed ietwat opgeschroefd aan - alsof men boven alle sores (problemen) uit wilde laten weten: we zijn er nog, wij samen, wij Joden, ook hier ver in de provincie! - , maar ja we kenden elkaar niet zo goed en de volgende dag was het weer vroeg opstaan.
Alles bij elkaar noem ik het maar een gezellige prettig gestoorde chaos.

donderdag 16 maart 2005

Woutertje

Er is iets met mijn foto-toestel, waardoor de foto's niet optimaal zijn.
Maar goed, op deze foto zie je Wouter en zijn Marian.
Vanmiddag was ik op bezoek bij hen en heb ik met Wouter kennis gemaakt.
Maar eigenlijk kende ik hem al. Meer dan zestig jaar geleden speelden wij met elkaar.
In Jappenkamp Moentilan. Hij had zijn naam op mijn website gelezen, in mijn verslag over Moentilan, waar ik in 1944/45 als kleuter met mijn moeder zat. Ik citeer in dat verslag mijn moeder, die zei dat ik daar in Moentilan mijn beste vriendje Woutertje was. " Woutertje en zijn moeder huisden bij ons in de buurt, onderaan in het plant- en dierkundelokaal, waar wij bivakkeerden".
Hij heeft mij gemailed en we hebben gebeld en vandaag hebben we een beogen middag met elkaar doorgebracht..

8 maart 2006

The Times They Are A-Changin’

Vanochtend 27 febr, stond in dagblad Trouw een artikel over het uitkomen van een Nederlandse vertaling van al Bob Dylans songs door Robbert-Jan Henkes en Erik Bindervoet.
Als een sample werd het eerste couplet van 'The times they are a-changing' afgedrukt in de originele Engelse versie, in de vertaling van Lennaert Nijgh en twee versies van
Henkes en Bindervoet zelf.
Geen van de versies vond ik echt bevredigend en lokten mij tot het wagen van een eigen poging.
Kijk en vergelijk en als je mijn versie de beste vindt mail het mij.

The Times They Are A-Changin’
Bob Dylan

Come gather ’round people, wherever you roam
And admit that the waters around you have grown
And accept it that soon you’ll be drenched to the bone
If your time to you is worth savin’
Then you better start swimmin’ or you’ll sink like a stone
For the times they are a-changin’

De tijden zijn veranderd
vertaling Henkes & Bindervoet

Kom mensenkinderen, waarheen je ook ging
En geef toe dat het water je kleren doordringt
En accepteer dat je straks als bakstenen zinkt
Want je tijd is was in je handen
Dus begin maar te zwemmen voor je zeewater drinkt
Want de tijden zijn veranderd

Er komen andere tijden
vertaling Lennaert Nijgh

Kom mensen en luister en hou nu je bek
Het water dat komt jullie al tot je nek
En geef toe dat je nat bent, doorweekt tot je hemd
Probeer het maar niet te vermijden
En wie niet wil verzuipen is wijs als ie zwemt
Want er komen andere tijden!

Vanaf nu moet alles anders
(oftewel: Er kwamen andere tijden)
vertaling Henkes & Bindervoet, als reactie op de vertaling van Lennaert Nijgh.

Kom hier mensenkinderen, vorm rond mij een kring
’t is inktzwarte rampspoed waar ik je van zing
De wateren stijgen en de polder verzinkt
Wanneer doen jullie eind’lijk iets schranders?
Want het einde der tijden is een vreselijk ding
Vanaf nu moet alles anders

Er komen andere tijden
vertaling Rob Cassuto

Kom mensen, hou je toch niet langer dom
en kijk nou hoe hoger het water steeds komt
en snap toch, straks drijf je zijknat in het rond
en als je 't leven wat langer wil leiden
ga dan zwemmen als je het zinken verdomt
want er komen andere tijden

relief

Hepatitis c was diagnosed years ago.
A first treatment with the standard therapy of interferon and ribavirin was not effective.
A second treatment more than one and a half year ago under supervision of doctor W. at the Amsterdam medical center took until now, one and a half year of sometimes drastic side effects (among which fatigue is the most prominent). The chance the virus will be eradicated after such a prolonged treatment is signicant higher.
A great relief: after stopping taking the medicine three weeks ago a first check yesterday showed important indications that the virus is not present.
Hurrah! The future would have looked a lot bleaker if the most significant indicator, the so called ALAT or ALT value
for liver infection and destruction of liver cells would have demonstrated a rise!
I am thankfull my body, spirit, doctor W. and a healing power emanating from the all envelopping creative ground to be called God brought me on the path of health and I hope to put it into the service of creativity and to transform it into a blessing for my companions on the road.

A more extensive report of the treatment is to be read on my special Hepc diary

febr. 24 2006

recent:

M. heeft nieuwe schoenen gekocht! 12 feb. '06

computer

Een nieuwe computer heeft zich in mijn werkkamertje genesteld. Dank zij een flinke investering en een middag knutselen van Rob de B. kijk ik nu op een royaal scherm, dat mij licht en fris toeheldert. Nog niet alles werkt precies en we moeten wennen. Soepel en zachtjes opent hij programma's.
Zacht zoemt hij en gladjes doet hij zijn werk.
Mijn oude computer is letterlijk terzijde geschoven. Hij staat rechts achter mij op het oude bureau. Ooit zo up to date oogt hij nu ouderwets als een wat verlopen automodel.
Ik gebruik hem af en toe en dan kraakt hij weer even gezellig en trakteert hij mij weer even op zijn oudedomskuren die hij in de loop van de tijd heeft verzameld. Hij lijkt af en toe een beetje droef te staren met zijn donkerblauwe standaardscreen en zijn ouderwetse pictogrammen.
Zo hecht je je aan oude metgezellen, al zijn ze levenloos, maar toch .... ooit zijn ze bij jou terechtgekomen, ze hebben je trouw gediend. Ken je ook toch, oude jassen, schoenen, auto's, het is altijd iets van een afscheid dat zich aandient als ze hun tijd hebben gehad.
De melancholicus in mij zou de lijn bijna willen doortrekken naar de mens, de mens die ook ik ben en eens, mischien nu al, bezig is rechts achter de moderniteit op het oude bureau terecht te komen. Maar zover is het nog niet, potdorie (ook zo'n oude uitdrukking...). Gelukkig heb ik ook nog ergens een knop in mij met opschrift: vernieuwen!
En dan hebben we ook nog het 'licht der eeuwigheid', de enoprme space, waarin dit alles zich toont met een absolute betrekkelijkheid.

16 jan. 2006

mevrouw Klonk

Naar Mevrouw Klonk en haar praktijk orthomanuele therapie was ik op weg vandaag, op weg naar haar deskundig advies over mijn rug en haar helende hand, die mogelijk iets kan doen aan die rare kronkel daar beneden.
Want al een paar maanden sta ik merkwaardig scheef, een beetje als een menselijke toren van Pisa.
Door een druilerige januaridag snelde ik over de snelweg naar Karrewegen, waar ze haar praktijk heeft. In mijn comfortabele leren autostoel heb ik geen last, maar bij het staan en lopen ervaar ik een ongemakkelijkheid die niet echt pijn is, maar toch onprettig en vermoeiend aabvoelt.
De praktijk is in een nondescripte buitenwijk in een proper ingericht souterrain. Mevrouw Klonk is een hele rustige vijftigster, die zakelijk en vriendelijk mijn gegevens noteert en dan mag ik me uitkleden; ze brengt eerst mijn verkrommingen in kaart en merkt die op mijn huid met een viltstift. En dan gaat ze over tot een hele reeks manuele interventies. Beurtelings lig ik op mijn buik, rug of zijden en geeft ze klopjes, duwtjes, trekkingen op delen van mijn wervelkolom en bekken. Zelfs hamert ze met een hamertje sommige stukken min of meer in het gelid. Als een beeldhouwster probeert ze mijn verschevingen weer in de rechte richting te manipuleren.
13 jan. 2006

EEN FIJN EN GEZEGEND 2006!


Hierboven zie je achter het raam een aantal chanoeka-kandelaars volop branden. De achtste en laatste dag van het chanoekafeest was aangebroken, dus alle acht kaarsen mogen nu hun licht op deze winterse avond laten schijnen.
Het oogt gezellig, daar achter die ramen en dat was het ook, die kleine chanoekaparty, die Ruth had georganiseerd in het grote oude huis, dat ze tegenwoordig beoont. Ze mag er verblijven als een soort 'kraakwacht'. Het verwaarloosde pand stamt uit 1920 en als je binnen bent ervaar je inderdaad iets van een tijdloze midden-twintigste-eeuw sfeer. Maar de kamer waar we zaten was lekker warm gestookt en een gemêleerd gezelschap deed zich tegoed aan latkes (joodse aardappelkoekjes), soefganiot (joodse oliebolletjes), haring en salade. Dat gezelschap bestond een selecte vertegenwoordiging van de bonte joodse gemeenschap in mijn stad: een tandarts uit Israel met vrouw en kinderen, een manager bij een chemisch concern met zijn vrouw, voor een paar jaar over uit de US, een programmeur oorspronkelijk uit Marokko met zijn vrouw, een uitgever die zowaar geboortig is uit deze stad, evenals Ruth, en mijn persoon, die - ik vermeld het maar om het extra exotisch te maken - geboren is in Indonesië. De voertaal was Engels en als ik alle gesprekken zou weergeven zou er gek en kleurig stukje ontstaan,waarvoor nu de tijd mij ontbreekt.
Ieder die dit leest wens ik: EEN FIJN EN GEZEGEND 2006!

jan.2 2006


talig

een paar talige opmerkingen na de taaldiscussies van de afgelopen tijd over de spellingwijzigingen.

De tussen-n (spel ik dat goed?) en de panne(n)koek-strijd;
dit is symptomatisch voor de neurotische jacht naar correctheid, die de Nederlandse taalunie en de aan haar gelieerde taalprofessionals nastreven. Het is als een hond die zijn eigen staart probeert te pakken.
Want getracht wordt een zekere strakke rationele logica aan het organische taallichaam op te dringen. De taal kent wel degelijk een zekere logica , die zich in duizenden jaren ontwikkeling laag voor laag heeft afgezet, een logica die een diepere organische wijsheid kent. Het is een vergeefse strijd om hier die moderne wiskundige logica van de spellingsdeskundigen op los te laten.

Waarom dus pannenkoek, als iedereen pannekoek zegt. Trouwens de taalsdeskunige logica begrijp ik ook niet. Historisch gezien is pan en koek toch een samenstelling via de oergermaanse verbindins-o en niet via een n?
Zo ook dat nieuwste snufje: ideeëloos moet het volgens de professionals zijn omdat het nu eenmaal ook 'harteloos' is, terwijl iedereen ideeënloos zegt. Hier prevaleert weer de volkslogica van het moment boven de historische logica.
Nu ben ik er niet voor om in alles de volksmond te volgen, maar als 99% van de Nederlanders'pannekoek' zegt en niet 'pannenkoek' en 'ideeënloos' en niet 'ideeëloos', dan weegt dat toch zwaar.
De Engelsen en de Fransen hebben volgens mij al lang geleden ingezien, dat herhaalde spellingswijzigingen op een heilloze weg leiden, tot een telkenmale herhaalde Sisyphusgang de berg op. Engelse en Franse kinderen moeten erdoorheen: het leren van de ingewikkelde spelling van hun taal en tot nu toe lukt dat een groot deel van de nieuwe generatie steeds weer.
Het is nu eenmaal een deel van het educatieproces, van de ontwikkelingsgang van kind naar volwassene, nog anders gezegd een onderdeel van het acculturatieproces, dat je de taalspelling onder de knie moet krijgen. Kinderen lijden helemaal niet zo vreselijk onder allerlei vermeende spellingsinconsistenties, als de geleerden denken, denk ik weer op mijn beurt. Herhaalde spellingswijzigingen maken het helemaal niet makkelijker en ook voor toekomstige generaties maakt het helemaal niet zoveel uit. Belangrijker is, dat er lange tijd één zelfde spelling bestaat waar niet meer aan gemorreld wordt: continuïteit. Een verbod op spellingswijziging moet er komen.

Amusant - en voor de oudere tot gezellige irritatie geneigde Nederlander zoals ik opvallend - is de toeneming in de volksmond van insluipende spreekgewoonten, die de purist als fout moet bestempelen.
Bijvoorbeeld hoor je steeds vaker: 'zich beseffen' in plaats van 'beseffen' of 'zich ervan bewust zijn', een contaminatie dus.
Ook vatten veel mensen, vooral jongeren, het woord 'media' steeds vaker op als enkelvoud; ze realiseren zich niet meer dat het natuurlijk een meervoud is, namelijk van 'medium' (wat weer komt van 'massamedium').
Op dit punt moeten we weer wél strenger zijn, vind ik. Hoewel niet een kwestie van levensbelang, werkt een cumulatie van dit soort slordigheden toch taalverloedering in de hand; een mate van onderhoud van het taalorganisme - op de wijze zoals je aangroeisel van een scheepsromp bikt - is noodzaak.

Een laatste suggestie van mij: Verbiedt het in interviews aan de geinterviewde meer dan één keer het antwoord te beginnen met: 'Nou kijk ... '

Watermarks

In de voormalige Korenbeurs, die statig de Arnhemse Korenmarkt domineert, is het Filmhuis Arnhem gevestigd. Dit weekend was een deel van het repertoire van het Joods filmfestival daar te zien. Een topper was de documentaire Watermarks.

De documentaire brengt ons zeventig jaar terug in de tijd. Kordate oude dames van in tachtig vertellen hun verhaal over de Joodse zwemclub uit het vooroorlogse Wenen. Die zwemclub was onderdeel van de Joodse sportvereniging Hakoach (‘de kracht').

Hakoach werd opgericht door enkele Joden in 1909 na afkondiging van de beruchte ‘Arische paragraaf', waarin het de Oostenrijkse sportclubs verboden werd om Joden op te nemen; tegelijk speelde juist ook een emancipatoire motivatie een rol; niet alleen artistieke en intellectuele kampioenen zoals Freud, Mahler, Schnitzler kwamen uit het Joodse volk voort, ook in sport zouden de tot dan toe zo sportvreemde Joden zich gaan bewijzen.
Hakoach werd één van de grootste sportclubs in Europa.
Vooral de zwemsters behaalden talloze prijzen.

De oude dames die we nu aan het woord horen waren toentertijd de zwemkampioenen van Oostenrijk. Ze vertellen hun verhaal. De problemen worden gaandeweg de dertiger jaren steeds dreigender. In 1936 weigert een van de zwemsters deelneming aan de Olympische spelen in Berlijn. Ze moeten hun eerder verdiende medailles
inleveren .
In 1938 volgt de zogenaamde Anschluss. In de jaren daarna konden de zwemster via een ontsnappingsoperatie het land uitvluchten.
Nu, 65 jaar later, wonen ze verspreid over de hele wereld, De USA, Engeland en Israël. We zien ze in merendeels krasse conditie nog steeds een duik nemen en terugblikken; de documentaire is prettig en royaal voorzien van archiefmateriaal uit die omineuze dertiger jaren.
Al gauw wordt je in dat vervlogen decennium meegenomen door de beelden, natuurlijk de bekende shots van Hitler en zijn nazi-manifestaties, maar ook door de schokkerige zwartwit opnamen van onbezorgd lijkende jonge vrouwen die met onverzettelijk fanatisme trainen en wedstrijd zwemmen, maar ook geinen en lachen met elkaar. Dat alles gepaard met kostelijke beelden uit dat vooroorlogse Wenen en onderstreept met Weense strijkersmuziek en operetteachtige tenoren die liederen zingen als ‘Wien, Wien nur du allein'.

Roerende passages kent de documentaire.
De zwemster die vertelt, dat ze zich helemáál niet Joods voelde, totdat maatschappij en geschiedenis haar dat duidelijk maakte.
Hoe uitgezonden naar de Maccabiade in Tel Aviv ze zich eindelijk gehoord en gezien voelde door de mensen daar.
Hoe ze besloot naar Israel te emigreren en hoe haar aanvankelijk cynische ouders haar later in barre nood volgden.
Hoe een andere zwemster haar broer door een list wist te ontzetten toen hij belaagd werd door Nazi-jongeren.
En de zwemster die – weer terug in Wenen - op een bepaald kruispunt haar kleindochter vertelt over 1936, over het passeren door Wenen van de Olympische vlam, die op weg was naar Berlijn. Er was een optocht van sportclubs georganiseerd. Ook de zwemclub van Hakoach moest meedoen. De passerende clubs werden hartstochtelijk toegejuicht, vaak met uitgestrekte heilhitler-groet.
‘Toen de zwemclub passeerde viel er een ijzige stilte. Je kon de stille haat voelen. Toen de optocht klaar was vluchtten we allemaal naar het clubhuis. We waren geschrokken. We snikten en omarmden elkaar. Ik heb dit nooit verteld. Nou dat was het. Ik ben klaar. Gamarti.'
En de krasse oude Israëlische dame wandelde vriendelijk verder met haar kleindochter, die duidelijk onder de indruk was.
Zo zijn er tal van markante scènes in deze documentaire, die goed geschreven en gefilmd dit verhaal vertelt en zo behoed voor de vergetelheid, die steeds dreigt.

Regisseur Yaron Zilberman brengt de dames nog één keer bij elkaar in een reünie te Wenen.
Je ziet de dames reizen, aankomen elkaar begroeten, langs oude plekken lopen, in een taxi zitten en discussiëren met een taxichauffeur.
En daar, in het oude, nog steeds bestaande, barokke natuurbad hijsen ze het oude lijf nog een keer in het badpak en trots neemt de camera en nemen wij afscheid van ze als ze in slagorden door het zwemwater klieven, anno nu.
Ze hebben trouwens hun medailles weer teruggekregen.
Schitterende documentaire.

zie ook over deze documentaire de Watermarks Movie site

28 november

hemelrood

Dinsdag 22 november was de hemel tijdens de avondval doorvlamd met rode strepen en vlagen. De laatste fase heb ik op deze foto, uit mijn raam genomen, vastgelegd. Het laatste hemelrood als een brand aan de kim. Zie je tegen eind november niet vaak.
woensdag 23 nov.

lumbaal

AZN: lumbale wk ap+lateraal" op alle lumbale nivo's versmalling van tussenwervelruimte met osteofytaire aanpunting aan ventrale zijde. Tevens sclerose begrenzingen. Facetartrose. Links convexe scoliose. Advies: uitgebreide degeneratieve veranderingen van de gehele lumbale wervelkolom met lichte links convexe scoliose.

Deze tekst stond in een briefje dat de huisarts voor mij had klaargelegd in het afhaalvakje van zijn praktijk. Het bevat de uitslag van een röntgenfoto van mijn onderrug, het zogenaamde
lumbaalsacrale gedeelte. Voorzover ik het begreep is hier sprake van een gevorderde artrose van de onderrug, die ik degelijk voel bij het lopen. Het latijns medisch jargon doet aan als een vonnis waarmee de ouderdom nu officieel wordt ingeluid. Ga er maar aanstaan met de hardnekkige scheefstand, koop een wandelstok en bestel vast de rollator.

Vanavond heb ik vrijgenomen van alle akkefietjes, die eigenlijk gedaan hadden moeten worden.

18 nov. '05

leiders en grootouders

In de Volkskrant van vrijdag 11 nov. stonden op de zelfde pagina van de buitenlandafdeling twee hoopgevende berichten over nieuw leiderschap.

De eerste: Peretz in plaats van Peres; nieuwe leider van de Arbeidspartij in Israël is Amir Peretz, Shimon Peres onttroond.De figuur van Peretz lijktin zich te hebben een
capaciteit om achterstandsgroeperingen aan te spreken, bevolkingsdelen als Sefardiem en Asjkenaziem meer tot elkaar te brengen en dit alles te combineren met een progressieve politiek ten op zichte van de Palestijnen.

In Liberia is Ellen Johnson Sirleaf verkozen als president boven de populaire ex-voetballer george Weah. Een ervaren, deskundige en stevige dame aan het roer, het verstand heeft gezegevierd, ik hoop dat ze de kans krijgt.

Gisterochtend zag ik opnieuw onze Nederlandse woordenschat vanuit de krantenwereld verrijkt. Een Rotterdamse
(net-)exwethouder werd 'Pim-potentie' toegedicht.
Denkbaar is de zin: 'Onder de leefbaren heeft Marco Pastors de meeste Pim-potentie'. Zou dit over 50 jaar nog begrepen worden en is het woord pimpotentie (let op de prettige elastische klankeigenschap) dan in het Groene Boekje opgenomen ?

Afgelopen vrijdag heb ik een paar woorden geschreven over het Joodse bijbelstuk van de week ('parasha'), in dit geval het verhaal van aartsvader Abraham, die de stem hoort die hem zegt
(Genesis 12, 1) “Lech lecha..", dat is Hebreeuws, vertaald: "Ga weg" en dan gaat het verder "uit je land, van je geboortegrond en uit het huis van je vader, naar het land dat ik je zal wijzen.”
Ik bedacht mij hoe vaak niet in mensenlevens een stem heeft geklonken in de geest van: 'Breek op van hier, pak je spullen en trek dat hele nieuwe onbekende levensgebied in'.
En opeens moest ik denken aan mijn grootvaders.

Die van vaderskant, Isaäc Cassuto, was dertig jaar oud, drie jaar getrouwd en hij was in Den Haag, op het Spui of de Hofweg, een advocatenpraktijkje begonnen. Dat liep niet erg goed, het was 1915, de Eerste Wereldoorlog woedde rondom, het waren moeilijke en onzekere tijden en toen las hij in de krant de oproep om als jurist in Nederlands Indië te gaan werken. Hij moet veel hebben gepiekerd, eindeloos hebben overlegd met zijn vrouw, mijn grootmoeder, nachten hebben wakker gelegen over de lange en gevaarlijke overtocht, over dat verre vreemde Indië, waar toch betere uitzichten leken te lonken, betere kansen, zeker voor een jood.
En dan tonen de kronieken opeens een fotootje van een jonge vent met een snor en een bril, wat onhandig in een krap wit tropenpak, zittend op het paradijselijk erf van een tropenhuis met zijn vrouw, die, gekleed in de gebruikelijke vrijetijdskleding van blouse('kabaja') en sarong, op haar arm
een boreling heeft: mijn vader. De teerling was geworpen.


Mijn grootvader van moederskant, Albert van Zuiden, was toen al bijna 10 jaar in de Oost. Hij kwam in 1900 of 1901 van de Rijks Hoogere Burgerschool te Assen en moet toen hevig hebben gedubt over hoe verder te gaan. Waarschijnlijk moeten ook hem als naar emancipatie en carriére verlangende joodse jongen-in-de-provincie krantenberichten over de wijdse perspectieven in Indië hebben gelokt; hij besloot naar de Koninklijke Militaire Academie in Breda te gaan en koos de opleiding Infanterie Oost-Indië. 1901 was het toen.
Niet lang daarna tonen oude schimmige foto's hem als piepjonge luitenant in de rimboe van het eiland Soemba temidden van zijn peleton ruwgebolsterde KNIL-soldaten.

Hij was jaren vrijgezel en is pas in 1919, op verlof in Nederland, getrouwd met mijn grootmoeder.

13 november '05

vragen

Gisteravond woonde ik een toneelvoorstelling bij, 'Zullen we dansen?' van theatergroep Plezant, gemaakt en gespeeld ter lering en vermaak van ziekenhuispersoneel. Een goede vriendin speelde mee en had me uitgenodigd; zo zat ik tussen het personeel van een ziekenhuis in mijn woonplaats te kijken naar de amusant vorm gegeven ziekenhuisproblemen van personele wrijvinkjes en minder geslaagde patiëntbejegeningen. Twee wat oudere verpleegkundigen naast mij - de een vol en rondborstig, de andere tenger met een gullle lach - waren wel degelijk geraakt en genoten met volle teugen. Na de voorstelling praatte ik nog wat na met de twee.

- Ik werk al es kijken, vanaf 68 in dit ziekenhuis.
- En ik van 72.
- De laatste jaren met chronische patiënten.
- Dat heeft voordelen.
- Je leert de mensen kennen, je hebt een persoonlijke band.
- Op de dialyseafdeling werken we.
- Als iedereen verzorgd is zijn we klaar
- Gaan we de afdeling af.
- Dan hebben we gezorgd voor ieder zijn natje en droogje,
een lach en een traan.
- Wat kan je nog meer doen?

Wat moet een ziekenhuis zonder dit soort gouden mensen?

Ik had het nieuws aan en zag met een half oog de nieuwsaankondiging op het scherm namens ons zich afvragen "Blijven de leefbaren in Rotterdams college?".
Een nieuw woord, de leefbaren. Wat moeten we daar nou mee, met deze nieuwe mensensoort, de leefbaren?

Als er meer samen gezongen zou worden zou dat de vriendschap tussen mensen enorm bevorderen. Ik zie politieke partijen of een kabinet hier nog geen programmapunt van maken.
Maar ga mee met deze fantasie.
Zie voor je dat het kabinet zelf een zanggroep of een koor zou vormen. Wekelijkse zangpresentatie voor de Tweede kamer. Er zou een weldadig effekt in het beleid zou doorklinken.
De Nijmeegse gemeenteraad onder directie van burgemeester Guusje met de jaarlijke Ode aan De Waal, gearrangeerd door onze dirigenten Hein Vrijdag of Joop Veuger.
Imagine. De vergadering van de Verenigde Naties, een enorm veelkleurig en veelkoppig koor onder directie van Kofi Annan, die een uitvoering geeft van Het Grote Wereldoratorium, waarin iedere werelddeelnemer zijn partij inpast in een groot universeel klankgeheel.

Terug naar de realiteit van nu. Vanavond moet u het met ons doen. Wij bieden ook een veelkoppig en veelkleurig programma, dat naar wij hopen een sfeer van verbroedering en vriendschap en vriendschap bij u zal overbrengen.

In uw programmafolder is het allemaal te vinden: De toon wordt gezet door Lana Farber met een paar mooie pianostukken.
Daarna neemt Hatikwa het stokje over met liederen over vriendschap met God, romantiek met de geliefde en de kameraadschap van de partizanenstrijd, dit alles in Hebreeuws, Jiddisch en Ladino, het Joodse Spaans. Een van de zangeressen zingt solo een mooi modern Hebreeuws lied, Hitchadshut, vernieuwing.
Van de Joodse wereld gaan we naar Afrika, speciaal West Afrika waar Laiba Diawara en Fina Mara vandaan komen. Zij zullen iets laten horen van de traditie van verhalende liederen uit dat deel van de wereld.
Wij kunnen niet alle delen van de wereld aan bod laten komen, maar we komen een heel eind met behulp van het koor Carmina Ludens , dat onder andere ook de Sioux Indianen een stem geeft en Arabische zang laat klinken.
De poëzie klinkt in de vorm van twee gedichten over vriendschap, ieder koor leest er eentje.
In Azië ligt Koerdistan en daar komt Mouhadin Molly vandaan, die aan die herkomst ook de inspiratie ontleent voor zijn drie liederen. Tenslotte wordt de vriendschap gevierd in een gezamenlijke zangpresentatie van Hatikwa en Carmina Ludens.
Veel luisterplezier."

Aldus geschiedde. Het werd een zeer speciale en geslaagde avond. Het koor Hatikwa zong toegewijd een set Joodse liederen van liturgisch tot en met Jiddisch en Ladino, het gastkoor Carmina ludens gaf zijn karakteristieke interpretatie van liederen uit vele delen van de wereld en de andere twee gasten uit West-Afrika en Koerdistan respectievelijk gaven een exotische touch aan deze avond, die door de koorleden druk en geanimeerd werd nagepraat bij koffie en wijn.